OSMANLICI MISIN TÜRKÇÜ MÜSÜN?
OSMANLICI MISIN TÜRKÇÜ MÜSÜN?
Son zamanlarda bir "TÜRKÇÜ" akımı türedi.
Başbuğ Atatürk'ü sıradan, basit, normal bir Türk gibi göstermeye çalışıp da anaları Türk olmayan ümmetçi/devşirme padişahlara laf ettirmeyen "TÜRKÇÜ"ler bunlar...
Tamam, üç kıtaya hükmetmiş bir devlettir, kurucu unsuru Türk'tür, padişahları önemli insanlardır. Ama Osmanlı Devleti kuruluşundan kısa süre sonra Türk devleti olma özelliğini yitirmiştir. "OSMANLI OLMAK" dendiğinde işin içine Türk de girer, Ermeni de girer, Kürt de girer, Arap da girer, Arnavut da girer, Çerkes de girer, Romen de girer... Yani bunlar da "OSMANLI TEBASI"ndan olanlardı.
Dolayısıyla bir insan ya "OSMANLICI"dır, ya "TÜRKÇÜ"dür. Türkçü olduğunu iddia edip de Osmanlıcılık yapanlar, Türkçülüğün ne olduğunu bilmeyen aptallardır.
Hele ki Başbuğ Atatürk'ü küçümsemek, Osmanlı'nın devşirme padişahlarını Başbuğ Atatürk'ten daha büyük insanlarmış gibi görmek; Türkçü olmanın değil, ümmetçi/devşirme olmanın bariz göstergesidir.
Bu adamlar kendilerini "TÜRKÇÜ" olarak nitelendirmekteler. Ama Başbuğ Atatürk'e düşman olanları da "ATA" bellemekteler. Başbuğ Atatürk'e düşman olanları -ÖRNEĞİN VAHDETTİN GİBİ HAİNLERİ- "ata" belleyerek Türkçülük yapmak da yeni icat edildi. Bunlara karşı çıktığında hemen "DİNSİZ, KOMÜNİST" oluverirsiniz. Halbuki bizim gözümüzde komünist köpeklerle bu çakma Türkçüler arasında zerre kadar fark yoktur.
Osmanlı ne kadar Türk idi?
Saraya Türk girebiliyor muydu? Devletin yöneticilerine bir bakın; Ermeni, Arvanut, Arap, Kürt, Çerkes, Rum, Yahudi devşirmelerinden oluşuyordu. Padişahların annelerini saymıyorum bile.
Osmanlı, Türkleri şu şekilde adlandırmaktaydı:
Etrak-ı bi idrak (anlayışsız, akılsız Türk), Türk-ü sütürk (azmış Türk), Türk-bed lika (çirkin yüzlü Türk), Nadan Türk (kaba, cahil Türk).
Bir Türkmen deyişi:
"Şalvarı şaltak Osmanlı.
Eyeri kaltak Osmanlı.
Ekerken yok, biçerken yok.
Yemede ortak Osmanlı!"
Baki'nin Kanuni Sultan Süleyman'a okuduğu bir şiir:
"Her tac olmaz fahr-u fena ehline sertac
Türk ehlinüney hace başı biraz kabadır."
Yani;
"Her taç yoksulluk ve yokluk ehline baş tacı olmaz
Türk toplumundan olanın başı kabadır, sultan olma yeteneğinden yoksundu."
Nefi'nin bir şiiri:
"Türk'e, Hak çeşme-i irfanı haram etmiştir."
Yani;
"Tanrı Türk'e irfan pınarını yasaklamıştır."
Osmanlı yönetiminde Türk'e yaklaşım o denli aşağılayıcıdır ki, o günlerden kalan aşağıdaki şiir bu yaklaşımı özetlemektedir:
"Türk değil mi, Merzifon'un eşeği,
Eşek değil, köpekten de aşağı."
Divan-ı Hümayun katiplerinden Kadimi Hafız Çelebi'nin 1499 yılında yazdığı bir manzume:
"Devr-i daldan beri şahım Eflak
Zem olur alem içinde Etrak
Vermemiş Türk'e Hüda hiç idrak
Akl-ı evvel de olursa bi' bak
Uktülü't-Türk'e velev kane ebak.
Dedi ol kan-i kerem şah-ı celal
Türk'ü katleyleyiniz kanı helal
Daim oldubunların işi dalal
Cümlesinden bunu ahzeyle misal
Uktülü't-Türk'e velev kane ebak.
Türk'ü zannetme kim ola adem
Türk ile durma oturma bir dem
Şeker alsa eline Türk ola sem
Şer-i Etraki kesüb hiç yeme gam
Uktülü't-Türk'e velev kane ebak."
Yani;
"Önceden beri benim şahım Tanrıdır.
Bilirim ki tüm dünyada kötülenir Türkler
Çünkü Tanrı Türk'e hiç bilinç vermemiştir
Hele bir de ukala olursa tümden pis olurlar
Baban da olsa Türk'ü öldür.
Bağışlar kaynağı ulular şahı olan Peygamber
Türk'ü öldürünüz onların kanı helal
Çünkü bunların işi sürekli kötülüktür
Bu yargı yalnız bir Türk için değil tüm Türkler için geçerlidir
Baban da olsa Türk'ü öldür.
Sakın Türk'ü insan sanma
Bir an bile olsa Türk'le birlikte olma
Türk eline şeker alsa o şeker zehir olur
Türk'ün başını keserken sakın gam yeme
Baban da olsa Türk'ü öldür."
Konuyla ilgili olarak tarihten bazı notlar:
Hırvat kökenli, Sadrazam Kuyucu Murat döneminde (1606-1611), 155.000 insan doğranmış ya da diri diri kuyulara doldurulmuşlardır. Aman dileyen insanlara Kuyucu'nun yanıtı "Vurun şu pis Türk'ün başını" olmuştur. Cellatların bile öldürmeye kıyamadığı çocuğu atından inerek öldüren Kuyucu Murat Osmanlı'nın yetkilisi, öldürülen çocuk da Anadolu'nun evladı Türk'tür.
Osmanlı tarihçisi Naima aynı bilinç içinde şöyle yazmaktadır: "Türkmen çözülüp gitmesi yamandır, cem-ü iltiyamına derman yok." Yani, Türk ulusu ve unsuru öylesine eriyip çözülecektir ki, bir daha birleşmesinin ve bütünleşmesinin ilacı ve dermanı olmayacaktır.
1912 yılında Sebilürreşat dergisinde çıkan bir yazıda; "Türk" deyiminin kullanılması, dinsizlik, kâfirlik sayılıyordu.
1913 tarihli "Mecmuai Ebuzziya" dergisinin 94. sayısında; "Bizim Türklüğümüz sembolizmden başka bir şey değildir. Bizler yani Türkler Müslümanlık içinde erimişizdir. Türk falan değil, sadece Müslümanız. Buharalı hanlar bile kendilerini Türk saymazlar. Zira onların cetleri de vaktiyle Türkistan'ı zaptetmiş olan Araplardan başka bir şey değildir." denmiştir.
Üniversite profesörlüğü de yapmış olan Ahmet Naim, 1913 yılında yazdığı "islam'da Davai Kavmiye" adlı kitabında, Türk'e karşı savaş açmış ve "Türkün geçmişini bilmesine ve öğrenmesine lüzum ve ihtiyaç yok,gerekli olan şeriatı öğrenmekti." demiştir.
1919-1920 yıllarında Şeyhülislamlık görevine getirilmiş ve Padişahla birlikte ülkeden kaçmak zorunda kalmış olan Mustafa Sabri Efendi ise, Türk'e Türklük benliği vermek isteyenlere "soysuzlar" yakıştırmasında bulunmuştur.
Osmanlı yönetiminde, devletin en yüksek yürütme organları Türk'e kapalı tutulmuş, devlet adamlarının yetiştirildiği Enderun okullarına Türkler alınmamışlardır.
Abdülhamit'in Araplara ve İslamiyete dayanan siyaseti, Türk'ü, Türkçüleri baş düşman olarak görmekteydi. Onun zamanında "Türk'ü"m demek, Türk'ten söz etmek büyük suçtu.
Görülüyor ki Osmanlı'nın kurucuları Türk bile olsa, Osmanlıcılık ile Türkçülük birbirine tamamen zıt olan şeylerdir.
Yüzyıllar boyunca "TÜRK" olduğu unuttutulmaya çalışılmış bir millete Türk olduğunu hatırlatan Başbuğ Atatürk'ü Osmanlı padişahlarıyla kıyaslayıp padişahları Başbuğ Atatürk'ten daha büyük kişiler olarak görmek nasıl bir Türkçülüktür, bunun yorumunu da sizlere bırakıyoruz.
Son zamanlarda bir "TÜRKÇÜ" akımı türedi.
Başbuğ Atatürk'ü sıradan, basit, normal bir Türk gibi göstermeye çalışıp da anaları Türk olmayan ümmetçi/devşirme padişahlara laf ettirmeyen "TÜRKÇÜ"ler bunlar...
Tamam, üç kıtaya hükmetmiş bir devlettir, kurucu unsuru Türk'tür, padişahları önemli insanlardır. Ama Osmanlı Devleti kuruluşundan kısa süre sonra Türk devleti olma özelliğini yitirmiştir. "OSMANLI OLMAK" dendiğinde işin içine Türk de girer, Ermeni de girer, Kürt de girer, Arap da girer, Arnavut da girer, Çerkes de girer, Romen de girer... Yani bunlar da "OSMANLI TEBASI"ndan olanlardı.
Dolayısıyla bir insan ya "OSMANLICI"dır, ya "TÜRKÇÜ"dür. Türkçü olduğunu iddia edip de Osmanlıcılık yapanlar, Türkçülüğün ne olduğunu bilmeyen aptallardır.
Hele ki Başbuğ Atatürk'ü küçümsemek, Osmanlı'nın devşirme padişahlarını Başbuğ Atatürk'ten daha büyük insanlarmış gibi görmek; Türkçü olmanın değil, ümmetçi/devşirme olmanın bariz göstergesidir.
Bu adamlar kendilerini "TÜRKÇÜ" olarak nitelendirmekteler. Ama Başbuğ Atatürk'e düşman olanları da "ATA" bellemekteler. Başbuğ Atatürk'e düşman olanları -ÖRNEĞİN VAHDETTİN GİBİ HAİNLERİ- "ata" belleyerek Türkçülük yapmak da yeni icat edildi. Bunlara karşı çıktığında hemen "DİNSİZ, KOMÜNİST" oluverirsiniz. Halbuki bizim gözümüzde komünist köpeklerle bu çakma Türkçüler arasında zerre kadar fark yoktur.
Osmanlı ne kadar Türk idi?
Saraya Türk girebiliyor muydu? Devletin yöneticilerine bir bakın; Ermeni, Arvanut, Arap, Kürt, Çerkes, Rum, Yahudi devşirmelerinden oluşuyordu. Padişahların annelerini saymıyorum bile.
Osmanlı, Türkleri şu şekilde adlandırmaktaydı:
Etrak-ı bi idrak (anlayışsız, akılsız Türk), Türk-ü sütürk (azmış Türk), Türk-bed lika (çirkin yüzlü Türk), Nadan Türk (kaba, cahil Türk).
Bir Türkmen deyişi:
"Şalvarı şaltak Osmanlı.
Eyeri kaltak Osmanlı.
Ekerken yok, biçerken yok.
Yemede ortak Osmanlı!"
Baki'nin Kanuni Sultan Süleyman'a okuduğu bir şiir:
"Her tac olmaz fahr-u fena ehline sertac
Türk ehlinüney hace başı biraz kabadır."
Yani;
"Her taç yoksulluk ve yokluk ehline baş tacı olmaz
Türk toplumundan olanın başı kabadır, sultan olma yeteneğinden yoksundu."
Nefi'nin bir şiiri:
"Türk'e, Hak çeşme-i irfanı haram etmiştir."
Yani;
"Tanrı Türk'e irfan pınarını yasaklamıştır."
Osmanlı yönetiminde Türk'e yaklaşım o denli aşağılayıcıdır ki, o günlerden kalan aşağıdaki şiir bu yaklaşımı özetlemektedir:
"Türk değil mi, Merzifon'un eşeği,
Eşek değil, köpekten de aşağı."
Divan-ı Hümayun katiplerinden Kadimi Hafız Çelebi'nin 1499 yılında yazdığı bir manzume:
"Devr-i daldan beri şahım Eflak
Zem olur alem içinde Etrak
Vermemiş Türk'e Hüda hiç idrak
Akl-ı evvel de olursa bi' bak
Uktülü't-Türk'e velev kane ebak.
Dedi ol kan-i kerem şah-ı celal
Türk'ü katleyleyiniz kanı helal
Daim oldubunların işi dalal
Cümlesinden bunu ahzeyle misal
Uktülü't-Türk'e velev kane ebak.
Türk'ü zannetme kim ola adem
Türk ile durma oturma bir dem
Şeker alsa eline Türk ola sem
Şer-i Etraki kesüb hiç yeme gam
Uktülü't-Türk'e velev kane ebak."
Yani;
"Önceden beri benim şahım Tanrıdır.
Bilirim ki tüm dünyada kötülenir Türkler
Çünkü Tanrı Türk'e hiç bilinç vermemiştir
Hele bir de ukala olursa tümden pis olurlar
Baban da olsa Türk'ü öldür.
Bağışlar kaynağı ulular şahı olan Peygamber
Türk'ü öldürünüz onların kanı helal
Çünkü bunların işi sürekli kötülüktür
Bu yargı yalnız bir Türk için değil tüm Türkler için geçerlidir
Baban da olsa Türk'ü öldür.
Sakın Türk'ü insan sanma
Bir an bile olsa Türk'le birlikte olma
Türk eline şeker alsa o şeker zehir olur
Türk'ün başını keserken sakın gam yeme
Baban da olsa Türk'ü öldür."
Konuyla ilgili olarak tarihten bazı notlar:
Hırvat kökenli, Sadrazam Kuyucu Murat döneminde (1606-1611), 155.000 insan doğranmış ya da diri diri kuyulara doldurulmuşlardır. Aman dileyen insanlara Kuyucu'nun yanıtı "Vurun şu pis Türk'ün başını" olmuştur. Cellatların bile öldürmeye kıyamadığı çocuğu atından inerek öldüren Kuyucu Murat Osmanlı'nın yetkilisi, öldürülen çocuk da Anadolu'nun evladı Türk'tür.
Osmanlı tarihçisi Naima aynı bilinç içinde şöyle yazmaktadır: "Türkmen çözülüp gitmesi yamandır, cem-ü iltiyamına derman yok." Yani, Türk ulusu ve unsuru öylesine eriyip çözülecektir ki, bir daha birleşmesinin ve bütünleşmesinin ilacı ve dermanı olmayacaktır.
1912 yılında Sebilürreşat dergisinde çıkan bir yazıda; "Türk" deyiminin kullanılması, dinsizlik, kâfirlik sayılıyordu.
1913 tarihli "Mecmuai Ebuzziya" dergisinin 94. sayısında; "Bizim Türklüğümüz sembolizmden başka bir şey değildir. Bizler yani Türkler Müslümanlık içinde erimişizdir. Türk falan değil, sadece Müslümanız. Buharalı hanlar bile kendilerini Türk saymazlar. Zira onların cetleri de vaktiyle Türkistan'ı zaptetmiş olan Araplardan başka bir şey değildir." denmiştir.
Üniversite profesörlüğü de yapmış olan Ahmet Naim, 1913 yılında yazdığı "islam'da Davai Kavmiye" adlı kitabında, Türk'e karşı savaş açmış ve "Türkün geçmişini bilmesine ve öğrenmesine lüzum ve ihtiyaç yok,gerekli olan şeriatı öğrenmekti." demiştir.
1919-1920 yıllarında Şeyhülislamlık görevine getirilmiş ve Padişahla birlikte ülkeden kaçmak zorunda kalmış olan Mustafa Sabri Efendi ise, Türk'e Türklük benliği vermek isteyenlere "soysuzlar" yakıştırmasında bulunmuştur.
Osmanlı yönetiminde, devletin en yüksek yürütme organları Türk'e kapalı tutulmuş, devlet adamlarının yetiştirildiği Enderun okullarına Türkler alınmamışlardır.
Abdülhamit'in Araplara ve İslamiyete dayanan siyaseti, Türk'ü, Türkçüleri baş düşman olarak görmekteydi. Onun zamanında "Türk'ü"m demek, Türk'ten söz etmek büyük suçtu.
Görülüyor ki Osmanlı'nın kurucuları Türk bile olsa, Osmanlıcılık ile Türkçülük birbirine tamamen zıt olan şeylerdir.
Yüzyıllar boyunca "TÜRK" olduğu unuttutulmaya çalışılmış bir millete Türk olduğunu hatırlatan Başbuğ Atatürk'ü Osmanlı padişahlarıyla kıyaslayıp padişahları Başbuğ Atatürk'ten daha büyük kişiler olarak görmek nasıl bir Türkçülüktür, bunun yorumunu da sizlere bırakıyoruz.